Kenne Grégoire

Of het nu een stilleven is of een theatrale scene uit de Commedia dell' Arte, in alle composities van Kenne Grégoire is slijtage, verval en schoonheid te zien.  De voorwerpen in de stillevens zijn nooit nieuw: dingen zijn beschadigd, gedeukt en roestig, om aan te tonen dat ze veel zijn gebruikt en het leven erover heen is gegaan. De oorspronkelijke ondergrond, zoals een oud tafelblad of een stel planken dringt meestal door in de schildering en wordt daarmee onderdeel van de compositie. 
In zijn contrasterende schilderijen zijn theatraal uitgedoste mensen te zien die eenzaamheid, vertwijfeling en verlangen verraden. Deze schilderijen zijn veel bonter van kleur dan de stillevens, maar ondanks hun kleurenrijkdom stralen de beelden niet alleen schoonheid, maar ook treurnis en verval uit. 

De grootste uitdaging is het schilderen van de illusie, de suggestie dat objecten op het doek driedimensionaal zijn, zo stelt de kunstenaar. De gedetailleerde uitwerking en het licht donker contrast zorgen voor plasticiteit en diepte die driedimensionaliteit suggereren. Zo wordt de toeschouwer verleidt en het oog bedrogen. Bij een aantal van de stillevens van Gregoire is echter het perspectief zo vertekend dat de objecten en de achtergrond vanuit een verschillend perspectief lijken weer te geven. Hierdoor lijkt de kunstenaar de beschouwer bewust te willen maken dat we naar een illusoir stukje werkelijkheid, ingekaderd en slechts voortgekomen uit de fantasie van de kunstenaar.