Het Geheim van de Meester van de AvroTros is geklooi met een wetenschappelijk sausje overgoten. Een van mijn lievelingsschilderijen zou worden geanalyseerd en gekopieerd. Wie durft het aan om zó’n meesterwerk te reconstrueren? Welnu, het bleek al spoedig een brug te ver.
Bij de eerste van de beloofde vier afleveringen werden tot mijn grote verbazing al heel grote basisfouten gemaakt. Het doek had goed voorgelijmd moeten worden waardoor je het linnen ‘verhardt’ en daardoor beschermt tegen doorslaan.
De problemen die zich ook later openbaarden, ontstonden door de volgorde en toepassing van de gebruikte ‘ingrediënten’ . Belangrijk is dat tussen de verschillende lagen voldoende droogtijd in acht wordt genomen om de glaceertechniek optimaal te laten werken. Ook de onderschildering moet contrastrijk worden opgebracht, in de zogenoemde grisaille.
Zo’n schilderij werd toen in lagen opgebracht van ‘schraal’ naar ‘vet’ (olierijk). Het voert hier te ver om de hele procedure onder de loep te nemen.
Amateuristisch
Het ronkende commentaar en alle interessante wetenswaardigheden konden niet verhullen dat het resultaat bloedeloos en amateuristisch is. Men komt niet in de buurt van het origineel. De portretten zijn veranderd in levenloze maskers. De stofuitdrukking is zonder enig begrip en gelaagdheid. Kanten kragen zijn in elkaar geflodderd. De kleuren zijn hard en plat.
Ik erger me groen en geel. De zogenaamde deskundigen begrijpen in basis de schilderkunstige vaardigheden van Rembrandt helemaal niet, maar hebben wel die pretentie. Uiteindelijk wordt met veel tromgeroffel en onder luid applaus het resultaat onthuld, en iedereen vindt het gewéldig. Het was eerlijker geweest om te zeggen dat het kopiëren van een Rembrandt, ondanks een moedige poging, mislukt is.
Het gaat niet om de componenten die je ter beschikking staan, het gaat er om wat je ermee doet.
Blijft over: het geheim van de meester blijft het geheim van de meester.
Kenne Grégoire, Deest